خبرورزشی/ علی جوادی؛ فوتبال را برای این دوست داریم که گمان می‌کنیم (یا می‌خواهیم این‌طور وانمود کنیم) درون قاب سبزش هیچ چیز نیست غیر از فوتبال؛ ورزشی دوست‌داشتنی که برای زیبا کردن دنیا به اندازه کافی قدرت دارد، اما فوتبال ما با این شمایل نخواستنی‌اش، مگر می‌تواند دنیای ما را زیبا کند؟ مدیرانش آنقدر بد عمل کرده‌اند که حتی یک آجر از آن ساختمان آباد باقی نماند. چوب جادویی هم پیدا نمی‌شود که با آن، همه چیز را سر جای اولش بگذاریم. اگر با یک فلش‌بک تند به گذشته، دوباره به امروز بیایی، وحشت همه وجودت را می‌گیرد. باور نمی‌کنی واقعیت داشته باشد. مگر می‌شود این‌گونه ویران کرد؟
فدراسیونی داریم که تا گلو در بدهی‌ها غرق شده، بی‌اعتنایی به هشدار‌های پنج‌گانه فیفا، نهاد اول دنیا را روی فوتبال ما حساس کرده و حالا همه از احتمال تعلیق و تکرار روز‌های سیاه انتقالی حرف می‌زنند. فیفا به ما اجازه برگزاری انتخابات را نمی‌دهد و کِشتی فدراسیون ما همچنان بدون ناخدا در دریای فوتبال پیش می‌رود و همه این بلاتکلیفی‌ها و سردرگمی‌ها آزارمان می‌دهد... و در میانه این بلبشو، کرونا هم قلم‌های سیاه را به بوم فوتبال ما کشید.
کاش یکی پیدا می‌شد حال خراب فوتبال ما را می‌دید و دلی برایش می‌سوزاند. کاش چوب جادو بود تا فوتبال را به روز‌های خوش گذشته بر‌گردانیم. روز‌های ریاست صفایی‌فراهانی یا ریاست محمد دادکان بر فوتبال. کاش می‌شد زمان را به عقب برگرداند.
